Η τράτα, η βροχή και ο παπαγάλος...

Βρέθηκα για μερικές μέρες σε ένα νησάκι της άγονης γραμμής… Δεν ξέρω ακόμη πως, αλλά φεύγοντας από το μπετόν της Αθήνας, μένουν πίσω όλα τα προβλήματα, το άγχος, οι υποχρεώσεις, η καταραμένη ρουτίνα της πόλης… Με το που φεύγω νιώθω άλλος άνθρωπος…

Ο καιρός στο νησί ήταν βροχερός εκείνες τις μέρες… Δεν με πείραζε… Βόλτες με καλή παρέα ακόμη και στη βροχή! Η απόλυτη ηρεμία του μέρους σε αποζημιώνει για όλα! Άλλωστε τι καλύτερο από μια βόλτα μετά από δυνατή βροχή…

Παραμονή της επιστροφής, κατεβαίνοντας προς το μεσημέρι στο λιμάνι ακούσαμε… «Έφτασε η τράτα…!»… Πήγαμε γρήγορα κάτω… Οι ψαράδες έβγαζαν τα τελάρα με τα ψάρια στην προβλήτα… Σπαρταριστά ψάρια, από αθερίνα και μαρίδα μέχρι κολιούς, ζαργάνες, σκορπίνες, χταπόδια και καλαμάρια…

Ο λίγος κόσμος που βρισκόταν εκεί, έβαζε ψάρια στη σακούλα με τα χέρια. Μετά ζύγισμα, πληρωμή και σπίτι για τηγάνι ή κατσαρόλα! Ψωνίσαμε και εμείς ψαράκια και μετά τραβήξαμε για το μοναδικό ταβερνάκι του νησιού που βρισκόταν λίγο πιο πάνω.

Έβρεχε δυνατά… Μπήκαμε βιαστικά μέσα. Ο Μπάμπης ο ταβερνιάρης, ένας ευγενικός ντόπιος μας καλησπέρισε και μας τακτοποίησε σε ένα τραπέζι. Δίπλα μας ήταν ένα τεράστιο κλουβί με ένα μεγάλο παπαγάλο…το Μήτσο! «Παιδιά έχω κρεατόσουπα, λαχανοντολμάδες, σαλάτα και χλωρή», μας είπε ο Μπάμπης. Ό,τι καλύτερο για την περίσταση. Χωρίς πολλές συζητήσεις, τα παραγγείλαμε και τα τσακίσαμε όλα με τη συνοδεία κόκκινου κρασιού! Το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Η δυνατή βροχή συνέχιζε με δύναμη να χτυπάει τα τζάμια της ταβέρνας… Ο Μπάμπης άναψε το τζάκι και εμείς ανάψαμε τσιγάρο και αρχίσαμε κουβέντα για τη διαφορά της ζωής σε αυτά τα μέρη σε σχέση με την Αθήνα…

Κανένα άγχος, καμιά σκοτούρα εδώ… Όλα ήρεμα και απλά… Εδώ είναι η πραγματική ζωή! Οι ρυθμοί σε αυτά τα μέρη τελείως διαφορετικοί. Πολλές φορές είπαμε ότι θα θέλαμε να ζούμε κάπως έτσι, απλά και χαλαρά, μακριά από την πρέσα της μεγαλούπολης… μακριά από ανούσια και ματαιόδοξα πράγματα.

Ο παπαγάλος δίπλα μας άκουγε σιωπηλός… Μετά από καμιά ώρα η βροχή έκοψε. Σηκωθήκαμε για επιστροφή στο σπίτι. Πλησιάζοντας στην πόρτα ο παπαγάλος πίσω μας άρχισε να φωνάζει..! «Πραγματική ζωή, πραγματική ζωή!» Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας. Ο Μπάμπης χαμογέλασε με νόημα και μας χαιρέτησε…

Ανοίξαμε τις ομπρέλες και αμίλητοι τραβήξαμε την ανηφόρα για το σπίτι… Πραγματική ζωή, που μάλλον δε θα τη ζήσουμε ποτέ έτσι όπως θα θέλαμε πραγματικά, σκέφτηκα φτάνοντας και γυρίζοντας το κλειδί στην ξύλινη εξώπορτα… Γεια σου ρε Μήτσο… Καλημέρα Αθήνα!