Καιρός για πάρτι...!

Παραμονές της 25^ης Μάρτη πάντα στο πατρικό μας επικρατούσε μια αναταραχή. Αναταραχή με την καλή έννοια βέβαια. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν, τηλεφωνήματα, ανταλλαγές δίσκων βινυλίου, αφίσες για τους τοίχους, απαραίτητα ψώνια σε ποτά και snacks. Προετοιμασίες για το ετήσιο πάρτι με αφορμή την ονομαστική εορτή του αδελφού μου. Μπόμπιρας εγώ τότε παρακολουθούσα από κοντά τις ετοιμασίες με μεγάλη περιέργεια.

Το βράδυ του πάρτι όλα ήταν έτοιμα. Τα τρία δωμάτια του παλιού μας σπιτιού στην Αριστομένους, είχαν αδειάζει από τα έπιπλα. Μόνο καρέκλες κυκλοφορούσαν στις γωνίες και τραπεζάκια για τα ποτά. Στους τοίχους κολλημένες αφίσες τραγουδιστών και ηθοποιών από το Φαντάζιο και άλλα περιοδικά… Στο τραπέζι μπουκάλια βερμούτ, martini και φυσικά ξηροί καρποί διαφόρων ειδών. Εκείνη τη χρονιά θυμάμαι υπήρχε και ηχητική αναβάθμιση. Το μικρό πικάπ OSCAR, θα το αντικαθιστούσε ένα πιο σύγχρονο στερεοφωνικό με ηχεία, δανεισμένο από φίλο του αδελφού μου!

Γύρω στις 10 όλοι οι «μεγάλοι» είχαν μαζευτεί και το πάρτι σιγά σιγά ξεκίναγε…

Ήξερα καλά δύο μόνο από τους μεγάλους… Το Νέστωρα και το Γιάννη. Ήταν οι κολλητοί του αδελφού μου. Φόραγαν και παντελόνια καμπάνες και ο ένας είχε και φαβορίτες.

Τα φώτα σταδιακά χαμήλωναν εντελώς και η μουσική έπαιζε δυνατά. Charms, Idols, Νοστράδαμος, Olympians και ξένο ρεπερτόριο. Ο χορός έδινε και έπαιρνε. Ήταν η εποχή του σέικ και του μπουζ.

Στριφογύρναγα ανάμεσα στα πόδια των μεγάλων…

Κάποια στιγμή με στρίμωξε σε μία γωνία μέσα στο σκοτάδι μια κοπέλα. «Εσύ είσαι ο Κώστας;» μου είπε. «Ναι, εγώ είμαι», της απάντησα. «Εγώ είμαι η Έφη, φίλη του αδελφού σου», μου απάντησε. Έτρεξα προς το Νέστωρα κατακκόκινος. Αυτός έτρωγε αδιάφορος τυροπιτάκια, που είχε φροντίσει να φτιάξει η κυρ Άρτεμη. «Κάτσε εδώ μικρέ να μου κάνεις παρέα», μου είπε ο Νες όπως τον έλεγαν χαϊδευτικά.

Μέσα στο σκοτάδι φαίνονταν οι κάφτρες από τα πρώτα τσιγάρα που άναβαν. Ένα από αυτά, έκανε και μια τεράστια τρύπα στις κουρτίνες θυμάμαι, αλλά ήταν γεγονός αναμενόμενο για ένα πάρτι με τόσα πολλά άτομα.

Γύρω στις 12 άρχισαν τα μπλουζ. Πάντα μου άρεσαν τα μπλουζ. Καθόμουν σε ένα σκαμνάκι και τους χάζευα που χόρευαν. Ήταν εποχές αθώου φλερτ εκείνες.

Ο αδελφός μου ήταν αρχηγός και τα έδινε όλα. Χορό, κέφι, αστεία με όλους.

Κατά τις 12.30 είχε έρθει και η αστυνομία. «Παρακαλώ χαμηλώστε τη μουσική», τόνισε ένας χωροφύλακας.

Η μουσική χαμήλωσε λίγο και το πάρτι συνεχίστηκε μέχρι αργά… Δεν θυμάμαι μέχρι τι ώρα. Μάλλον είχα αποκοιμηθεί σε κάποια πολυθρόνα…

Ένα ακόμη πάρτι είχε τελειώσει. Το πρωί ξεκίναγε η αποκατάσταση του χώρου. Μέχρι το βράδυ όλα ήταν όμως πριν. Τα έπιπλα ξανά στη θέση τους, τα κάδρα, τα κρεβάτια, όλα. Η ζωή του σπιτιού μας έμπαινε ξανά στους κανονικούς της ρυθμούς. Μέχρι την επόμενη χρονιά και για λίγα χρόνια ακόμη, που ο αδελφός μου θα διοργάνωνε εκείνα τα αξέχαστα πάρτι της Αριστομένους.