Εις τα ορεινά χωριά τσι Κρήτης!

Πρέπει να έχουν περάσει καμιά εικοσαριά χρόνια από τότε… 

Ήταν η πρώτη φορά που κατέβαινα για καλοκαιρινές διακοπές στην Κρήτη, στο χωριό… Μέχρι τότε κατέβαινα μόνο ως επισκέπτης για 3-4 μέρες, μιας και δεν είχαμε επισκευάσει το πατρικό σπίτι της μάνας μου…

Θυμάμαι ήταν Ιούλιος… Πιτσιρικάς εγώ, ήθελα να γυρίσουμε τα πάντα μέσα σε ένα καλοκαίρι. Από Ιεράπετρα μέχρι Χανιά και από Σούγια μέχρι Ελαφονήσι…

Αφού οργώσαμε όλες τις τουριστικές ατραξιόν του νησιού, ο θείος μου έριξε την ιδέα… «Τι λέτε, δεν κάνουμε και μερικές επισκέψεις στα ορεινά χωριά της Κρήτης;» Η πρόταση του θείου Ιάκωβου έγινε δεκτή με επιδοκιμασίες! Ναι, ναι να πάμε!!! Αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τα ορεινά χωριά Ζ. και Λ. [καταλαβαίνετε] που όλοι έλεγαν τότε ότι έχουν τους δικούς τους άγραφους νόμους! Γύρω στις 10 ξεκινήσαμε για τα Ζ. Μαζί ήταν η γυναίκα του και οι δικοί μου. 

Εγώ είχα και κασέτα με Pink Floyd μαζί και φυσικά την είχα καρφώσει στο παλιό κασετόφωνο του αυτοκινήτου του μπάρμπα και έπαιζε σχετικά δυνατά. Καλοκαίρι και τα παράθυρα ανοιχτά φυσικά… τα αμάξια τότε δεν είχαν κλιματισμό… Οι πινακίδες των δρόμων είναι γεμάτες κουμπουριές! 

Είχαμε φτάσει σε μία ανηφόρα έξω από το χωρίο και δεν θέλαμε πολύ για να μπούμε στην πλατεία. Και ξαφνικά βλέπουμε ένα τεράστιο αγροτικό αυτοκίνητο να έρχεται από το αντίθετο ρεύμα καταπάνω μας και με μεγάλη ταχύτητα!! Κοιτάμε καλύτερα… Βλέπουμε με τρόμο ότι δεν είχε μέσα οδηγό!!!! 

«Ρε μπάρμπα, τι κάνουμε», του λέω τρομαγμένος. «Ο θεός να μας βοηθήσει», μου απαντά … Πιάνει δεξιά, σταματάει και περιμένει τη σύγκρουση! Το αγροτικό χωρίς οδηγό, τελευταία στιγμή κόβει ταχύτητα και μας πλευρίζει… Κοιτάμε έκπληκτοι αριστερά μας… Ένα μικρό κεφαλάκι ενός 12χρονου εμφανίζεται από το αγροτικό και λέει με ντόπια προφορά… «Ε ρε μπάρμπα, κάνε στην άκρη να περάσουμε. Δεν μας βλέπεις;»!!! 

Μετά το σοκ έρχεται το γέλιο! Ο θείος μου, φιλήσυχος και σχολαστικός οδηγός, ξεκινάει βρίζοντας… «Καλά, αφήνουν ένα μικρό παιδί να οδηγεί αυτοκίνητο; Είναι επικίνδυνοι» μας λέει…

Γελώντας και με τους Pink Floyd να παίζουν ροκιές, τελικά μπαίνουμε μετά από λίγο στην πλατεία των Ζ. Την σχετική ησυχία έρχεται να διαταράξει η μουσική μας. Όλα τα κεφάλια από τα καφενεία στρέφουν τα μάτια τους επάνω μας και κοιτούν με ύφος διερευνητικό!! 

Δυο τύποι έχουν και όπλα στα χέρια και περπατούν καμαρωτοί! «Κώστα, Κώστα την κασέτα με τα κρητικά γρήγορα, εδώ θα μας φάνε λάχανο» γυρίζει και μου λέει ο θείος μου. 

Από Pink Floyd γύρισμα σε Σκουλά! Με τη συνοδεία της λύρας παρκάρουμε λίγο πιο κάτω… Καθόμαστε σε ένα καφενεδάκι και παραγγέλνουμε καφέδες. Τα μάτια όλων είναι καρφωμένα επάνω μας. 

«Ηντα κάνετε σύντεκνοι; Πώς από τα μέρη μας; Κερασμένα από μας τα πιοτά σας», μας λέει ένας μαυροντυμένος μουστακαλής κρητίκαρος! 

Πιάνουμε τη συζήτηση πίνοντας τον καφέ μας.

Οι ντόπιοι γίνονται φιλικοί… Μας λένε για το χωριό τους και μας προτείνουν μέρη να πάμε… Άνθρωποι φιλόξενοι… αλλά με δικούς τους άγραφους νόμους. Νόμους που αυτοί ορίζουν και εφαρμόζουν. 

Μετά από λίγο ξεκινάμε για την επιστροφή. 

Τι μέρα κι αυτή… Γεμάτη απρόοπτα! 

Ο θείος μου δεν ξαναπήγε από τότε στο χωρίο εκείνο… Προτίμησε τα πεδινά… Εγώ έχω πάει δυο τρεις φορές ακόμη και θα ξαναπάω… Νομίζεις ότι βρίσκεται σε άλλη εποχή. 

Οι κρητικοί είναι φιλόξενοι. Αν δεν ενοχλήσεις δεν σε ενοχλούν… Η εμπειρία της πρώτης εκείνης επίσκεψης όμως μου έχει μείνει αξέχαστη και πάντα όταν βρισκόμαστε όλοι μαζί, τη θυμόμαστε και γελάμε πολύ…!