Χαμηλό Βαρομετρικό!

Έχουν περάσει 10 ολόκληρα χρόνια από τότε. Και όμως λες και ήταν χτες…

Η χριστουγεννιάτικη εξόρμηση ήταν καιρό πριν προγραμματισμένη. Μία εβδομάδα στα Χάνια Πηλίου! Δωμάτια κλεισμένα μήνες πριν, παρέα φοβερή, διάθεση στα ύψη! Αυτή η εξόρμηση στα Χάνια, ήταν το απωθημένο μου για χρόνια. Άκουγα από μικρός για χιονοθύελλες στα μέρη εκείνα και σας ομολογώ ότι ζούσα για τη στιγμή που θα πήγαινα μέσα στην καρδιά του χειμώνα εκεί πάνω!

Είχαμε ξεκινήσει από την Αθήνα γύρω στη 1 μμ. Είχα γιορτή Χριστουγέννων στο σχολείο και δεν μπορούσα να φύγω νωρίτερα. Η διαδρομή μέχρι το Βόλο μέσα σε φοβερή βροχή και αέρα. Ταχύτητα περιορισμένη… Το δελτίο καιρού μίλαγε για χαμηλό βαρομετρικό με βροχές, χιονοπτώσεις στα ορεινά και ραγδαία πτώση της θερμοκρασίας! Τι καλύτερο λέγαμε… Θα φτάσουμε στα Χάνια και ας ρίξει το Θεό! Αρκεί να φτάσουμε..!

Μετά το Βόλο αρχίσαμε την ανάβαση με κατεύθυνση Πορταριά και στη συνέχεια Χάνια. Έριχνε βροχή αλλά ο μεγάλος χαμός είχε κόψει. Πρέπει να ήταν 4 μμ. Είχα αλυσίδες αλλά δεν έβλεπα λόγο για να ανησυχώ… Όλα υπό έλεγχο φαίνονταν… Περάσαμε την Πορταριά και θέλαμε λίγα χιλιόμετρα για Χάνια. Λίγο παραπάνω άρχισαν οι πρώτες νιφάδες που ολοένα και δυνάμωναν… Τα αυτοκίνητα ανέβαιναν κανονικά. Θυμάμαι άναψα τσιγάρο και έσπασα λίγο το παράθυρο. Ψόφος έξω. Δεν πρέπει να είχαμε ανέβει πάνω από 10 χλμ. όταν είδα το δρόμο λευκό και τα αυτοκίνητα να πιάνουν δεξιά και να «φοράνε» αλυσίδες. Τα Χάνια ήταν 2 χιλιόμετρα παραπάνω. Σιγά μωρέ λέω, μην βάλουμε αλυσίδες για 5 λεπτά δρόμο. Φτάνουμε. Άλλωστε ο δρόμος ήταν σχετικά καθαρός ακόμη. Τι ήθελα και το είπα.

Στην επόμενη στροφή ο αέρας δυναμώνει και αρχίζει να έρχεται το χιόνι πάνω στο αμάξι με φοβερή ταχύτητα. Ο δρόμος από κει και πάνω λευκός! Τα Χάνια μόλις στο 1,5 χλμ. Συνεχίζω χωρίς να σταματήσω και χωρίς αλυσίδες με την ελπίδα ότι θα ανέβω (το ξέρω είμαι για δέσιμο). Έχει σουρουπώσει για τα καλά. Η χιονοθύελλα αρχίζει να μας χτυπάει μετωπικά. Βρίσκομαι στα 400 μ. από το ξενοδοχείο του Μάνθου και παίρνω τη λάθος απόφαση. Σταματάω δεξιά και κατεβαίνω να βάλω αλυσίδες για να συνεχίσω! Καλά δεν μπορώ να σας περιγράψω το σκηνικό. Φοράω σκούφο, δερμάτινα γάντια και βγαίνω έξω. Σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα είχα γίνει λευκός! Το χιόνι αρχίζει να σκεπάζει το αμάξι όλο και περισσότερο. Βάζω τη μία αλυσίδα και πάω από την άλλη. Ήταν αδύνατο να συνεχίσω. Το χιόνι χτυπάει λυσσασμένα το αμάξι και ήδη έχει φτάσει στους 20 πόντους. Η δεύτερη αλυσίδα δεν μπαίνει με τίποτε. Τα παρατάω.

Έχει πλέον νυχτώσει και από τον αέρα και το χιόνι δεν βλέπεις στα 10 μέτρα! Αρχίζω να ανησυχώ… Κοιτάω γύρω μου… Λίγο πιο κάτω έχει βγει από το δρόμο ένα καντέτ χωρίς αλυσίδες και έχει χτυπήσει στις μπάρες του γκρεμού! Παραδίπλα ένα citroen είναι ακινητοποιημένο με δύο κυρίες μέσα γύρω στα 35-40. Έχουμε εγκλωβιστεί! Επιστρέψω και μπαίνω στο αμάξι. Η Νάντια με κοιτάει τρομαγμένη… Τι κάνουμε, μου λέει. Φυσικά κινητά δεν είχαμε ακόμη τότε και δεν μπορούσες να ειδοποιήσεις κανέναν… Το χιόνι είχε σκεπάσει ήδη τα αυτοκίνητα… Εκείνα τα λεπτά έμοιαζαν αιώνες! Μηχανή αναμμένη και το καλοριφέρ στο φουλ. Και το χιόνι να ανεβαίνει. Ήδη οι δύο κυρίες στο διπλανό αυτοκίνητο άρχισαν να κλαψουρίζουν! Τα ακούει τα κλάματα η Νάντια, τσιτώνει και αυτή. Η μόνη λύση ήταν να αποδράσουμε με τα πόδια για το ξενοδοχείο. Το θέμα ήταν ότι πλέον δεν ξεχώριζε ο δρόμος από τον γκρεμό λόγω του χιονιού…

Βγήκα από το αμάξι πρώτος για να φέρω ένα φακό από πίσω. Οι κυρίες δίπλα, άνοιξαν το παράθυρο και μας φώναξαν να μην τις εγκαταλείψουμε! Ένας πανικός! Έπρεπε να παρθεί μια απόφαση αστραπιαία!

Και εκεί που όλα έδειχναν εξαιρετικά δύσκολα, ακούμε έναν εκκωφαντικό θόρυβο μηχανής και δύο τεράστιες λευκές δέσμες φωτός να σκίζουν το σκοτάδι, από την κατηφορική πλευρά του δρόμου του ξενοδοχείου. Ένα γκρέιντερ έσκαβε το φρέσκο χιόνι και ερχόταν προς το μέρος μας! Από πίσω το ακολουθούσε ένα τζιπ τέρας με αλυσίδες… Έτρεξα προς τα κει, με τα πόδια μου βυθισμένα στο χιόνι και έκανα σινιάλο… Ήταν τα παιδιά του ξενοδοχείου. Γνώριζαν ότι ανεβαίναμε, μας περίμεναν και βγήκαν να μας απεγκλωβίσουν. Το γκρέιντερ άνοιξε ένα διάδρομο μέχρι τα αυτοκίνητά μας και το τζίπ σταμάτησε πίσω του.

Βγήκε ο Μάνθος και μας φώναξε δυνατά. «Πάρτε τα πράγματά σας γρήγορα, ρίξτε τα πίσω και ελάτε να κατέβουμε στο ξενοδοχείο. ΓΡΗΓΟΡΑ!» Σε λιγότερο από 5 λεπτά, 6 άτομα είχαμε φορτώσει τα πάντα στο τζιπ και κατεβαίναμε τη μεγάλη κατηφόρα προς το ξενοδοχείο. Φτάσαμε και μπήκαμε μέσα γεμάτοι με χιόνια… Το τζάκι γεμάτο τεράστιους κορμούς πέταγε σπίθες. Ο κόσμος γύρισε και μας κοίταξε λες και ήμασταν εξωγήινοι! «Καλά ρε παιδιά με τέτοιο καιρό, ανεβαίνετε επάνω και χωρίς αλυσίδες;» μας είπε ο Μάνθος… Τώρα τι να του απαντήσεις; Πώς να δικαιολογήσεις τη χαζομάρα μας;

Για 2 μέρες είμαστε αποκλεισμένοι στο ξενοδοχείο. Η χιονοθύελλα έθαψε τα πάντα έξω. Το χιόνι έφτανε σε ορισμένα σημεία τα 2,5 μέτρα. Δεν υπήρχε δρόμος, όλα τα αμάξια θάφτηκαν στα χιόνια. Την τρίτη μέρα πέρασε το γκρέιντερ και άνοιξε το δρόμο μέχρι το σημείο που είχαμε το αμάξι! Ποιο αμάξι; Βουνά χιονιού σκέπαζαν τα πάντα… Μετά από ώρες, το εντοπίσαμε, σκάψαμε και με οινόπνευμα και με ζεστό νερό ξεκλειδώσαμε τις πόρτες. Που να πάρει μπρος!! Όλος ο κινητήρας ήταν σκεπασμένος με χιόνι.. Ο αέρας είχε βάλει όλο το χιόνι από κάτω και είχε ρημάξει τα πάντα. Ευτυχώς είχα οδική βοήθεια. Ειδοποίησα από το ξενοδοχείο και σε 4 ώρες ήρθε ο γερανός. Το αμάξι τραβήχτηκε με συρματόσχοινο και κατεβήκαμε Βόλο. Άλλο πακέτο εκεί! Λόγω εορτών ήταν όλα τα συνεργεία κλειστά. Βρήκαμε μια αντιπροσωπεία της Αlfaromeo μόνο ανοιχτή. Μέσα ήταν ο ιδιοκτήτης. Τον παρακάλεσα και μου είπε ότι θα κάνει κάτι. Ο τύπος ήταν χειρούργος! Πάλευε 3 ώρες για να ξεπαγώσει τον κινητήρα και να τον θέσει εντός. Τα κατάφερε και ήμουν έτοιμος για την επιστροφή. Μου ζήτησε 20 χιλιάδες. Του έδωσα 25 και τον ευχαρίστησα!

Ξεκίνησα για την επιστροφή. Η πλαγιά του Πηλίου όπως ανέβαινα ήταν γεμάτη φωτάκια, σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είχε σουρουπώσει. Το τοπίο ήταν ονειρεμένο! Εγώ πέταγα από τη χαρά μου που όλα ήταν οκ και για τις επόμενες 3 μέρες θα κάναμε και τις εξορμήσεις μας στα γύρω μέρη. Βυζίτσα, Ζαγορά, Μηλιές, Μούρεσι. Φαγητό, βόλτες, χιονοπόλεμος, αγκαλιές και φιλιά! Οι φωτογραφίες που έχω ανεβάσει είναι από εκείνη την περιπετειώδη εξόρμηση. Μια εξόρμηση που όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ξαναπήγα στο Πήλιο πέρσι. Βρήκα το Μάνθο και μιλήσαμε για τη χρονιά του ‘98. Μου είπε ότι εκείνη ήταν η μεγαλύτερη χιονοθύελλα της δεκαετίας. Από τότε έχει να ρίξει τόσο χιόνι, τόσο γρήγορα!

Ευχαριστώ το θεό που με έκανε να βιώσω αυτή την εμπειρία και να καταλάβω που φτάνουν τα όρια της λογικής, της τρέλας και της πίστης!