Πρέβελη, ο επίγειος παράδεισος!

Ήταν καλοκαίρι του 1991. 

Υπηρετούσα τότε στο Πολεμικό Ναυτικό. 

Το αντιτορπιλικό μας βρισκόταν για συντήρηση στη Σούδα. 

Είχαμε νοικιάσει δωμάτιο στα Χανιά και μιας και θα παραμέναμε στο νησί για 2 μήνες (Ιούνιο, Ιούλιο), αποφασίσαμε να επισκεφτούμε ανεξερεύνητες περιοχές της Κρήτης. 

Μέχρι τότε επισκεπτόμουν κυρίως τουριστικές περιοχές. Χανιά, Άγιο Νικόλαο, Σητεία, Ρέθυμνο κλπ. Η Κρήτη όμως κρύβει ακόμη και σήμερα ανεξερεύνητες περιοχές που αξίζουν πολλά. 

Μια από τις εξορμήσεις μας λοιπόν τότε ήταν και η παραλία Πρέβελη στη νότια Κρήτη.

Η διαδρομή υπέροχη μέσα από φαράγγια και απότομες στροφές, ανέβαζε την αδρεναλίνη στα ύψη! Σταματήσαμε στο μοναστήρι για μια ώρα και συνεχίσαμε για την παραλία. 

Φτάνοντας σε κάποιο σημείο, μας ενημέρωσαν πως η συνέχεια της διαδρομής γίνεται με τα πόδια μέσα από τη δεξιά πλαγιά του βουνού. Ξεκινήσαμε την κατάβαση. Πουρνάρια, απότομοι βράχοι και μικρά ερπετά έκαναν την κατάβαση άκρως ενδιαφέρουσα. 

Ένας θεριακλής φίλος μας, είχε αρχίσει να δυσανασχετεί… «Πού στο διάολο μας πάει ο Κώστας; Θα αφήσουμε τα κόκαλά μας εδώ»! Μετά από λίγα λεπτά, φτάνοντας σε ένα σημείο του βουνού, απλώθηκε μπροστά μας μια εικόνα ενός παραδεισένιου τοπίου! Θυμάμαι, πρέπει να σταματήσαμε για 5 λεπτά και να χαζεύαμε την απίστευτη αυτή εικόνα με το στόμα ανοιχτό. Στην παραλία πρέπει να κυκλοφορούσαν 4-5 τουρίστες όλοι κι όλοι… Πλέον δεν πόναγαν ούτε τα πόδια, δεν μας ένοιαζε ο καυτός ήλιος που μας έκαιγε τις πλάτες, ούτε τα πουρνάρια μου μας έσκιζαν μερικές φορές τα πόδια… Επιταχύναμε… Μια βουτιά σε αυτή την ερημική παραλία ήταν ο στόχος! Μια βουτιά στον Παράδεισο! 

Φτάσαμε κάτω… Το ποτάμι έβγαινε μέσα από το κουρταλιώτικο φαράγγι, διέσχιζε την αμμώδη παραλία και χυνόταν στη θάλασσα. Το μέρος γεμάτο φοίνικες, πουλιά και μια ησυχία απίστευτη… Μαγιό και βουτιά… Το νερό ήταν παγωμένο. Πάγος!!

 Δεν μας ένοιαζε… Εκείνες τις στιγμές πίστευες ότι κολυμπάς στον Παράδεισο… Μετά από ώρα βγήκαμε στην παραλία… Μια μικρή παράγκα, φτιαγμένη από καλάμια και ένας κρητίκαρος παππούς ήταν απ’ έξω.. 

«Τι έχεις παππού», τον ρώτησα… 

«Παγωμένο νερό στο ποτάμι και ωμές πατάτες…» απάντησε… Άπλωσα το χέρι μου στο ποτάμι και πήρα ένα μπουκάλι νερό! Κρύσταλλο! Τι ψυγεία και πράσινα άλογα!

 Οι τουρίστες είχαν πάρει πατάτες, είχαν ανάψει φωτιά και τις έψηναν… Η αίσθηση τις ώρες που παραμείναμε στο Πρέβελη ήταν πως ζούσαμε σε μια άλλη εποχή… Χωρίς κινητά (δεν υπήρχαν τότε), χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς ντουζ, χωρίς νερό… Εσύ και ο Θεός… Ανεπανάληπτες στιγμές… 

 Ξεκινήσαμε για την επιστροφή στα Χανιά… Δεν ήμασταν πια κουρασμένοι. Δεν πονούσαν τα πόδια, η ανάβαση πλέον του βουνού φαινόταν παιχνιδάκι… Το μέρος μας είχε προσφέρει την ηρεμία του και την ψυχική γαλήνη… Φτάνοντας στην κορυφή, γυρίσαμε και κοιτάξαμε πίσω… 

Είχε σουρουπώσει… Η φωτιά στους τουρίστες έκαιγε ακόμη… Η σιωπή του τοπίου απίστευτη… Το αεράκι μας χάιδευε το πρόσωπο.. Ανατριχίλα! Μπήκαμε στο αυτοκίνητο… Δεν μίλαγε κανείς! Το τοπίο μας είχε μαγέψει όλους! 

Γεια σου Πρέβελη και σε ευχαριστούμε για τη ανεπανάληπτη εμπειρία… 

Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα, αλλά επιλέξτε ήσυχες περιόδους (Μάιο, Ιούνιο, Σεπτέμβριο) και μακριά από Αύγουστο αν θέλετε απόλυτη επαφή με τη φύση και όχι πολυκοσμία! 

Δυστυχώς τα νέα τουριστικά ήθη διαταράσσουν αρκετά την φυσική ομορφιά της περιοχής τον Ιούλιο και Αύγουστο…