Την πρώτη φορά που την είδα στη βεράντα φρίκαρα. Είχα ένα καναρίνι τότε και είχε αρχίσει να του παίρνει μέτρα. Την είχα διώξει τότε και δεν ξαναήρθε... Είχα βάλει και ένα διχτάκι στο πέρασμα για περισσότερη ασφάλεια.
Το καναρίνι πέθανε μετά από λίγους μήνες σε βαθιά γεράματα... Λυπήθηκα πολύ τότε... Μετά από λίγο καιρό το διχτάκι το έβγαλα... Δεν είχα σκοπό να ξαναφέρω ούτε καναρίνι, ούτε γάτα, ούτε σκύλο ούτε τίποτε! Δεν μπορώ τους αποχωρισμούς...
Μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων την ξαναείδα να περπατάει στη βεράντα. Βγήκα έξω να τη δω. Φοβόταν πολύ. Μόλις με είδε εξαφανίστηκε. Προσπάθησα να δω από πού έρχεται... Μάλλον από κάποια διπλανή πολυκατοικία.
Την επόμενη μέρα ήταν πάλι έξω στη βεράντα. Είχα μισάνοιχτες τις κουρτίνες. Καθόταν και με κοίταγε στα μάτια. Άνοιξα τη μπαλκονόπορτα. Κοιτούσε αλλά δεν πλησίαζε καν! Αυτό συνεχίστηκε για μερικές μέρες...
Κάποια στιγμή έκανε την κίνηση. Πέρασε το πόδι της στο σαλόνι και με κοίταξε. Μάλλον μου έπαιρνε μέτρα. Περίμενε την αντίδρασή μου. Πού να ‘ξερε ότι έχω μεγάλη αδυναμία στις γάτες. Της μίλησα και δειλά μπήκε μέσα. Έμεινε περίπου 5 λεπτά, μετά βγήκε έξω και έφυγε από το πέρασμα.
Από τότε την έχω καθημερινά στη βεράντα. Βρέχει, κάνει κρύο αυτή εκεί έξω. Έχει βρει και μια πολυθρόνα και ρίχνει μεγάλες ξάπλες. Άρχισα και την ταΐζω. Το πρόγραμμά της είναι φαγητό, παιχνίδι, ύπνος. Για μερικές ώρες χάνεται αλλά μετά επιστρέφει!
Είναι πανέμορφη αυτή η γάτα! Και επεδή είμαι τρελά ζωόφιλη κόλλησα μόλις την είδα. Ένα εκτυφλωτικό βλέμμα!Μου θυμίζει μια γάτα που ερχόταν στη δικιά μας βεράντα πριν τρία χρόνια και είχε ακριβώς τα ίδια χρώματα. Ήταν πανέμορφη. Αλλά κάποτε εξαφανίστηκε. Δεν αντέχω τους αποχωρισμούς ούτε εγώ..και μάλιστα τους αιώνιους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην γατούλα σου, δεν ξέρω γιατί, θα πήγαινε πολύ το Μέλα!