Ο καλός μου φίλος ο Άγγελος

(Η ανάρτηση έχει γίνει το 2009. Επειδή πρόσθεσα τη φωτογραφία του χάρτη, εμφανίζεται πλέον με ημερομηνία 19/11/21)

Πριν αρκετά χρόνια, δούλεψα για μια χρονιά σε ένα μικρό σχολείο, χαμένο σε ένα μικρό νησάκι στα Δωδεκάνησα… Είχα 7 μαθητές μεσαίας τάξης, αγνά παιδάκια της επαρχίας που δεν θα τα ξεχάσω όσα χρόνια και αν περάσουν…

Ανάμεσά τους βρισκόταν ο Άγγελος… ένας πιτσιρικάκος γύρω στα 8, ντροπαλός και με αρκετά προβλήματα κυρίως ψυχολογικά.. Δεν μίλαγε, δεν διάβαζε, ήταν όπως μου είπε ο παπαδάσκαλος που μου παρέδωσε την τάξη, παιδί με ιδιαιτερότητες… πολύ μέτριος μαθητής…

Τα υπόλοιπα παιδιά μου ήταν δυνατά, χωρίς κενά στα μαθήματα, ζωηρά και χαρούμενα… Χαμογελαστά προσωπάκια, κόκκινα μαγουλάκια!

Ο Άγγελος ξεχώριζε… Κάτι τον βασάνιζε… Ήθελε να είναι και αυτός σαν τους άλλους, αλλά ο άμοιρος είχε πάρει ήδη την ταμπέλα του μέτριου μαθητή… Έπαιζε με παιδιά μικρότερης ηλικίας κυρίως ή καθόταν μόνος… Τον παρατηρούσα στα διαλείμματα και δεν άντεχα…

«Κάτι πρέπει να κάνεις» είπε ο Rock μέσα μου…. Δεν είναι δυνατό να τον αφήσεις σε αυτή την κατάσταση, έστω και αν την επόμενη χρονιά θα έχεις φύγει από εδώ…

«Κάτι θα κάνω Rock», απάντησα και χαμογέλασα…

Έφτιαξα λοιπόν ένα πλάνο, που του έδινε τη δυνατότητα να παρακολουθήσει την υπόλοιπη τάξη… Πολλή συζήτηση, συνεχής ενθάρρυνση και πάντα κοντά του σε κάθε δυσκολία… Στην αρχή φοβόταν και τα πρώτα «μπράβο», τα αντιμετώπιζε επιφυλακτικά ο καημένος… Δεν θα ξεχάσω, όταν σε συζήτηση για την κυκλοφοριακή αγωγή και την προσοχή στα αυτοκίνητα, σήκωσε το χέρι δειλά… «Έλα Άγγελε, πες μας…» του είπα και απάντησε… «κύριε, εμένα έξω από το σπίτι μου, περνάει μόνο μερικές φορές ένα μικρό γατάκι μόνο, δεν περνάνε ποτέ αυτοκίνητα γιατί είναι χωματόδρομος, οπότε δεν κινδυνεύω…». Αυτό το θυμάμαι ακόμη και χαμογελάω, για την παιδική αθωότητα, που στα παιδιά της Αθήνας δεν υπάρχει πια….

Μέρα με τη μέρα και με συνεχή ενθάρρυνση γινόταν άλλος άνθρωπος… Ζωηρός, κοινωνικός, χαρούμενος, επιμελής… Άρχισε να γράφει όμορφα, να συμμετέχει σε δραστηριότητες, να παίζει στον υπολογιστή του σχολείου… Στεκόταν σιγά σιγά στα πόδια του…

Ένα πρωί χτύπησε το τηλέφωνο στο σχολείο… Ο Άγγελος έλειπε… Ήταν η μητέρα του… «Κύριε Κ. μου είπε έχω πρόβλημα σοβαρό!»… Τρόμαξα… «Τι συνέβη;» της είπα ταραγμένα… «Να, ο Άγγελος έχει 40 πυρετό, είναι χάλια, αλλά επιμένει να έρθει στο σχολείο και κλαίει. Δεν θέλει να χάσει το μάθημα»!! Κόντεψε να μου πέσει το ακουστικό από το χέρι… Δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου…

«Καλά πάμε Rock», είπα μέσα μου! Συνέχισε έτσι…

Για να μη σας τα πολυλογώ, ο Άγγελος έγινε πολύ καλός μαθητής και πολύ καλό παιδί. Τι του έλειπε πριν; Η αγάπη και η ενθάρρυνση, η πίστη ότι δεν διαφέρει σε τίποτε από τα άλλα παιδιά, αρκεί να προσπαθήσει και αυτός για κάτι που του αρέσει… Η ζωή του στο σχολείο είχε αποκτήσει νόημα…

——-

Φέτος, μετά από οκτώ χρόνια, σκέφτομαι να ξαναπάω στο νησί να τους δω…Τόσα χρόνια επικοινωνούμε με γράμματα… Είναι οι μεγάλες μου αγάπες αυτά τα παιδιά… Το μόνο που με αγχώνει λίγο, είναι ότι μετά τις ώρες χαράς και παιχνιδιών μαζί τους, οι μέρες θα περάσουν και θα έρθει και πάλι η φρικτή ώρα της επιστροφής και του αποχωρισμού…

Και ξέρω ότι και πάλι θα λυγίσω στην προβλήτα του λιμανιού, ακούγοντάς τα να μου φωνάζουν….. «Κύριε, γιατί φύγατε; Πότε θα ξανάρθετε στο σχολείο μας…Σας αγαπάμε, μη φεύγετε» ….